Bekentenis: ik ben een Janez Detd. fan

Ik ben F. en er moet me iets van het hart: ik ben Janez Detd. fan. Al bijna tien jaar is mijn bestaan een gevecht tegen de haat en vooroordelen dat dit met zich meebrengt.

Maar nu ben ik klaar om mijn verhaal te doen. Klaar om in april voor een laatste keer naar een optreden van deze band te gaan. Klaar om verder te gaan met mijn leven...

Het begon allemaal op mijn zestiende verjaardag dankzij een vergiftigd geschenk van mijn moeder. Ze gaf me een ticket voor een optreden van Janez Detd. die avond. Het leek zo'n onschuldig idee, ik had de band al eerder gezien in het lokale jeugdhuis en vond ze best leuk. Ik was nog niet…afhankelijk van de band. De mensen bekeken me nog niet raar, ze stelden geen vragen, ze lieten me met rust.

Ik keek uit naar het optreden, genoot van het voorprogramma en wist nog niet wat er boven mijn hoofd hing. Tot Janez Detd. op het podium kwam en... er iets brak in mij. Waren het de tanden van leadzanger Nikolas? Of gewoon de simpele riedeltjes van Vlaanderens meest bespuwde punkrockband? Ik weet het niet, maar toen ik die avond ging slapen was niets meer hetzelfde. Ik was een fan van Janez Detd.

Opstaan werd plots moeilijk. Het voelde constant alsof er een verschrikkelijke druk op mijn schouders lag. Mijn discman (ja, toen was dat nog hip) draaide de cd’s van Janez Detd. op repeat, ik liep de liedjes heel de tijd te neuriën en tussen mijn agenda stak een foto van de band. Maar dat was nog niets... Hoe zou ik dit uitleggen aan de wereld?

Naar school gaan als Janez Detd. fan was zwaar. Onbegrip en hoongelach waren dagelijkse kost. Naar de kapper gaan was een uitdaging, het angstzweet brak me uit omdat ik wist dat het onderwerp gestuurd zou worden naar diezelfde band. Het weekend overleven zonder mijn shot livemuziek, dat was ondenkbaar. En mijn liefdesleven, daar ben ik nooit toe gekomen. Want hoe, in godsnaam, geraak je ooit aan een lief met die zware stempel van Janez Detd. fan?

Ondertussen zijn we tien jaar later en Janez Detd. bestaat niet meer. Maar de drang naar meer, de ongemakkelijke vragen en blikken vol medelijden draag ik nog elke dag mee.

Jaren aan een stuk werd ik geconfronteerd met de band en met mezelf, maar vandaag kan ik zeggen dat ik sterker in mijn schoenen sta dan ooit. Een lief heb ik nog altijd niet en de littekens van mijn jongvolwassenheid blijven mij achtervolgen, maar ik geloof wel dat ik er sterker van ben geworden. Ik voel me geweerd tegen de echte, boze, harde buitenwereld.

Binnenkort speelt Janez Detd. een reünieconcert in de Vooruit. Ik weet dat het moeilijk zal worden en dat ik zal moeten vechten tegen oude demonen, maar ik ben er klaar voor. Ik ben klaar voor mijn nieuwe leven.