De bibliotheek moet blijven bestaan

Vanaf 2016 zijn gemeentes niet langer verplicht om een bibliotheek te hebben. Tenzij we spontaan alle bibliotheken gaan afbranden is er geen reden tot paniek maar het zet mij wel aan het denken.

Zijn er binnenkort kinderen die niet weten hoe het voelt om vol angst een boek te laat in te dienen? Kinderen die niet weten hoe trots je bent op je eerste bibliotheekkaart? Gaat er ooit nog iemand de bladwijzer van de vorige persoon in een boek terug vinden?

Zoals je kan merken was de bibliotheek een belangrijk deel van mijn jeugd. Ondertussen lees ik vooral digitaal maar het is allemaal begonnen in de bib. Niks was leuker dan verdwalen tussen die rijen boeken op zoek naar het volgende verhaal dat mij uren kon boeien.

Boeken zoeken deed je met zo'n grote grijze computer die in elke bib stond. Wanneer je dan eindelijk het juiste boek vond was het vaak uitgeleend door iemand anders. Dat betekende dus wachten. Wachten en hopen dat die andere persoon zijn boek toch iets eerder binnen bracht.

Maar dat gebeurde niet. Het duurde dan enkele weken voor je verder kon met het verhaal. En enkele weken, dat is een eeuwigheid voor een kind. Gelukkig waren de boeken het wachten waard. Elke keer weer was ik uren aan een stuk geboeid door de nieuwe Marc de Bel of Paul Van Loon.

Want een goed boek dat liet ik nooit los. Dat ging mee in de auto, op restaurant, naar de muziekschool en op kamp. Mijn favoriete plek om te lezen was in bed, onder de lakens, vlak voor ik ging slapen. De tijd vloog voorbij op zulke momenten omdat de drang naar 'nog 1 hoofdstuk meer' zo groot was.

Als de bibliotheek stopt met bestaan kan er nog altijd gelezen worden natuurlijk. Het wordt alleen minder toegankelijk en op een manier ook minder speciaal. Zo'n boek dat al honderden keer gelezen is blijft toch iets aparts.

Misschien is dit gewoon een nostalgische liefdesbrief aan de bib maar het bewijst wel hoe belangrijk het is voor mij. Ik zou het verschrikkelijk vinden als er binnenkort mensen zijn die geen leuke bibliotheekmomenten hebben meegemaakt.

In naam van mijn kindertijd hoop ik dus dat de bib voor altijd blijft bestaan.

Dit artikel is geschreven door Frederik, vierentwintig en nu al boordevol nostalgie. Je kan hem alleen stalken op Facebook want Twitter is te ingewikkeld voor hem.